Póki co nikt nie wziął się tutaj za ten temat, pomyślałem że warto by napisać kilka słów o tym co nam mówi historia tego regionu. Nie będzie tutaj żadnej tajnej wiedzy ale warto chyba zebrać do kupy parę informacji by mieć lepsze tło do ostatnich zdarzeń. Coś co da jakieś podstawy do snucia teorii jak mogą wyglądać scenariusze na nadchodzącą przyszłość. Tym bardziej że historia Iraku jest raczej pouczająca oraz mająca wielki wpływ na sprawy globalne. Można też łatwo ją przedstawić dzięki przypomnieniu jednej troszkę już zapomnianej postaci. Czyli Saddama Husajna. Ma on swoją rozbudowaną stronę w polskiej wiki, którą zdecydowanie warto przeczytać. Ja wyciagnę z niej najważniejsze wątki.

Nie będzie żadnym odkryciem że Bliski Wschód już od dawna jest polem działania różnych służb specjalnych, choć tak naprawdę większość kart zawsze trzymała w ręku CIA. Region ten ze względu na Ropę oraz Izrael od dawna był nasączony przez agentów, nie można mówić o polityce tamtego regionu bez świadomości że ZAWSZE gdzieś tam są tajne ludki dysponujące pieniędzmi, kontaktami, obietnicami i innymi środkami, których nie posiadali lokalni liderzy polityczni. Nie jest tutaj wyjątkiem Saddam Husajn, który od samego początku swojej burzliwej kariery miał z nimi do czynienia raz to korzystając z ich pomocy, raz to próbując z niej nie korzystać.

Saddam Husajn uosabia przy okazji drugą najważniejszą ideę i oś działania świata Bliskiego Wschodu. Czyli panarabizm. Którą przez pewien czas reprezentowała partia Baas. Warto o tym przypomnieć. To był motor, który napędzał jego działania, sposób na budowanie autorytetu oraz z czasem na zdobycie pozycji lidera tamtego regionu. Panarabizm był ideą polegającą na zbudowaniu bloku zjednoczonych państwa arabskich, dzięki czemu miałyby szansę na realne stanowienie własnej polityki. Był to pomysł idący wbrew CIA, której zadaniem była między innymi kontrola tamtejszych złóż ropy, o które właśnie Arabowie chcieli zawalczyć.

No i oczywiście także spośób na przeciwstawienie się trzeciemu kluczowemu czynnikowi w regionie czyli Izraelowi.

Młodość i późniejsza działania Hussajna upływały właśnie w tym kontekście. Z jednej strony mamy świat arabski. A z drugiej dwie obce siły dążące do jego kontroli. CIA oraz Izrael z jego Mossadem. W gierki te wtrącało się oczywiście też KGB.

Przez długi czas Husajn umiejętnie lawirował między tymi siłami. Przynajmniej oficjalnie starał się tak to rozgrywać by wyglądać na człowieka, który nie jest po prostu czyimś agentem. Czyjąś marionetką. Trudno stwierdzić na ile było to możliwe, realia są takie że nie podpisując odpowiedniego paktu nie miałeś wielkich szans. Dlatego też niemożliwe jest w istocie by Husajn mógł przykładowo całkowicie odciąć się od CIA.

Przykładowo na początku lat 70-tych Husajn nawiązał stosunki z ZSRR. Do tej pory był to kraj wrogi Husajnowi gdyż miał w Iraku swoją dobrze zorganizowaną Partię Komunistyczną, wroga panarabskiej partii Baas. Mimo to Saddam udał się do Moskwy gdzie udało mu się porozumieć z Ruskami. Którzy, w swoim stylu, machnęli ręką na Partię Komunistyczną. Tak jak kiedyś zrobił to Stalin umożliwiając Hitlerowi dojście do władzy i potem jej zniszczenie. Tu historia się powtarza. Moskwa dała gwarancje Husajnowi, Partię Komunistyczną wydano w ręce Husajna. Była w sumie zbędna gdyż Baas też była finansowana przez Moskwę...

Wszystko to było częścią większej układnki, dzięki której ZSRR tak naprawdę przestało się liczyć w regionie. W 1973r. wybucha wojna Jom Kippur. Egipt i Syria jako reprezentanci świata arabskiego atakują Izrael. W przypadku zwycięstwa, panarabizm ma szansę na jednoczący Bliski Wschód sukces. Tylko żeArabowie popełniają błąd. Próbując przeciwstawić się Izraelowi wpieranemu przez CIA zwracają się wcześniej do Moskwy. Jest to czas kiedy w Egipcie i Syrii rządzą ludzie tacy jak Naser i as-Sadat, Asad.  Partia Baas nabiera socjalistycznego oblicza. Arabowie dostają wsparcie wojskowe, które daje nadzieję na walkę z Izraelem. CIA wydaje się być w odwrocie.

Tylko że nic bardziej mylnego. Różne dzisiaj krążą legendy na temat tej wojny. A to że ruski sprzęt odmawiał posłuszeństwa. A to że ruskie plany były do niczego i przede wszystkim dobrze znane Mossadowi. Ostatecznie mały Izrael wyszedł obronną ręką z beznadziejnej wydawałoby się sytuacji. Znakomita dla ZSRR okazja by zyskać szacunek Arabów i wpływy w regionie została niewykorzystana. W dziwny, typowy dla tego kraju, przegrano sprawę, której wydawałoby nie da się przegrać.

ZSRR pozostawił jednak po sobie pewną ciekawą spuściznę kulturową którą był ...  zachodni model cywilizacyjny? Dzisiaj nie lubimy Islamistów. Z naszego punktu widzenia kraje w których wpływy ZSRR były duże, takie jak Egipt, Syria czy Irak były bardziej świeckie, nie ortodokysjne, pozostało w nich trochę instytucji demokratycznych nawet jeśli byłyby tylko fasadowe. Funkcjowały w nich też większe wspólnoty chrześcijańskie. To jeden z aspektów tej historii, na który warto zwrócić uwagę. USA, znani wszystki obrońcy demokracji, na Bliskim Wschodzie postawili na monarchie, Islamizm i ... wygląda na to że nigdy nie przestali się tego trzymać. Tam gdzie CIA zdobywała przewagę demokracja znikała razem z chrześcijanami.

W każdym razie wojna Jom Kippur ustabilizowała sytuację. Panarabizm przeszedł do przeszłości. Poszczególne już kraje arabskie zajęły się sobą wiedząc że na Moskwę nie ma co liczyć, trzeba się dogadać z CIA i Mossadem. I jakoś dogadywały się. Przy czym być może największe opory mógł mieć Husajn. On akurat nie oberwał bezpośrednio w wojnie z Izraelem choć wsparł wojskowo Syrię. Husajn nie zrezygnował z głoszenia panarabskich idei. Z czasem dzieki temu zdobył w świecie arabskim szacunek i autorytet.

Stało się to też dzięki temu że zdołał znacjonalizować wydobycie Ropy. Irak zyskał pieniądze, które były dość rozsądnie wydawane. Lata 70-te to lata prosperity kraju. Inwestowano wielkie sumy w gospodarkę. Budowano infrastrukturę itp. Ale nie tylko. Otoczono opieką starożytne zabytki, inwestowano w edukację, także wsród kobiet. Irak stawał się najnowocześniejszym krajem regionu. Gdzie owszem, rządy miały autorytarny charakter, ale też wyraźnie zachodni charakter mimo oficjalnej doktryny socjalistycznej.

Było nieźle ale długo nie potrwało. Husajn, jako arabski lider był solą w oku Mossadu. Na Irak zaczęły spadać różne nieszczęscia. A to Kurdowie ciągle nie dawali spokoju. Ale największym problemem stał się Iran.

Stosunki z Iranem Pahlawiego były z początku trudne. Mimo to jednak z czasem oba te państwa się dogadały. Wojna nikomu nie służy, co zdawano się wtedy rozumieć. Husajn oddał nawet Iranowi ważny szlak wodny. Stosunki między krajami polepszyły się nawet na tyle że Szach Iranu mógł liczyć na wsparcie Iraku w walce z Chomeinim. Wydawałoby się że będzie dobrze. Niestety.

Interesujace jest że ledwo irańscy radykaliści obalili Szacha to pierwszą rzeczą za jaką się wzięli było niesienie rewolucji dalej. Najlepiej do kraju bogatego z silną armią z którą nie mają większych szans. No ale. Tak właśnie działają rewolucjoniści. Mimo że chodzą w szmatach, są niedożywieni nie mają sprzętu wojskowego ani pieniędzy jak mówią, to mają to coś co każe im iść naprzód a nawet zwyciężać.

Mówią że Szach miał poparcie Amerykanów. Nie dali jednak jakoś rady go obronić. Za to dali radę, na spółkę z Izraelem zaopatrywać w sprzęt wojskowy irańskich rewolucjonistów - np. afera Iran-Contras. Jednocześnie wspieranie tychże nie przeszkodziło Amerykanom zaproponować pomocy Husajnowi. Np. dając mu trochę gazu musztardowego do rozpylenia na Irańczykach. I tak to się rozwijała sytuacja. Z jednej strony dociśnięty do muru Husajn odnawia kontakty z CIA oraz ucina gadki z Brzezińskim a z drugiej uznani za terrorystów bojownicy Ajatollaha dostają od tych samych ludzi sprzęt niezbędny do kontynuacji wojny z Irakiem. Bojownicy ci też mieli oczywiście wspracie Izraela...

Wojna trwała. W 1986 roku doszło do rozmów w Genewie. Po spotkaniu Husajn stwierdził – Jestem przekonany, że syjoniści i Izraelczycy zaczynają żałować, że przyczynili się do przedłużenia wojny. Izraelski minister obrony Icchak Rabin stwierdził w odpowiedzi. Zmieniłem zdanie. Kontynuacja wojny irańsko-irackiej nie służy już interesom Izraela, ponieważ napędza wyścig zbrojeń.

I tak to wyglądało. W wiki napisane dosłownie nie jest: Choć Stany Zjednoczone popierały Husajna, ich celem było osłabienie nie tylko Iranu ale też Iraku. Politykę tę popierała część proamerykańskich krajów arabskich tj. Kuwejt, Arabia Saudyjska czy Egipt – kraje te obawiały się rewolucji islamskiej, ale wojowniczy prezydent też je przerażał. Więc w domyśle warto chyba sobie zadać pytanie komu Iran ostatecznie zawdzięcza upadek prozachodniego Szacha i nagłą destabilizację regionu. Gdzie wszystko wydawało się już być ładnie ułożone. Husajn z Szachem przyjacielami.

Wojna miała dla Iraku poważne konsekwencje. Użycie gazu sprawiło że media zaczęły obrabiać Husajna. Wewnątrz pojawiły się napięcia i zadłużenie. Nagle okazało się że kraju jest tyle ludu niezadowolonego z rządów Saddama! Reaktywowali się komuniści z jednej strony a Islamiści niezadowoleni z laicyzacji kraju z drugiej strony. Mimo to Saddam Husajn jakoś trwał. Znów wydawało się że opanował sytuację ale wtedy popełnił poważny błąd.

Trudno stwierdzić co go do tego pchnęło. Coryllus niedawno napisał że agresor nie atakuje bez gwarancji kredytowej. Coś Husajna pchnęło do agresji na Kuwejt. Trudno zgadywać co. Z pewnością jakieś gwarancje od CIA otrzymał jak pokazał dalszy rozwój sytuacji kiedy Amerykanie ograniczyli się jedynie do odbicia Kuwejtu choć międzynarodowy przekaz medialny był wystarczająco nakręcony do wjazdu w Irak. Ten czas jeszcze jednak nie nadszedł. Operacja Pustynna Burza stała się znakomitym pretekstem rozbudowywania amerykańskich sił zbrojnych w regionie. Natomiast Husajn dostarczył światowym mediom kolejny zestaw pretekstów do nakręcania czarnego wizerunku.

Jak się wydaje Husajn nie był głupi i po tej wpadce postanowił że lepiej zrobić dwa kroki do tyłu niż bawić się w przedsięwzięcia, nad którymi nie ma żadnej kontroli. Możemy zgadywać w co znowu chciała wciąnąć go CIA ale tym razem nie dał się sprowokować. Na początku lat 90-tych doprowadził do pewnej liberalizacji systemu politycznego, przeprowadzono reformy konstytucji, gazety i obywatele mogli otwarciej krytykować rząd, ogłoszono amnestię dla więźniów i przeprowadzono też referendum którym zwyciężył Husajn. Wielu przedstawicieli światowej opinii publicznej zaczęło mówić o demokratyzacji Iraku. Do kraju ponownie przyjeżdżali zagraniczni dziennikarze. Rząd w błyskawicznym tempie odbudował infrastrukturę zniszczoną po nalotach USA. Wybudowano także wiele nowych szkół i szpitali jako rzecze wiki.

Ponieważ Husajn postawił na uspokojenie sytuacji wewnętrznej, otworzył swój kraj, także na inspektorów od rozwoju broni atomowej, nad którą badania wcześniej zresztą zablokował swoimi zamachami Izrael, to powstał problem. Nie było pretekstu do zdjęcia człowieka, który wolał nadstawić policzek zamiast ulec kolejnej prowokacji. Zamachy na jego życie podejmowane przez Mossad i CIA nie udawały się. Według New York Times od 1991 CIA wydało na próby zabójstwa Husajna aż sto milionów dolarów.

No ale nic. Nie ma powodu by zabijać człowieka, doprowadzić kraj do katastrofy? Można zrobić to po prostu na bezczela. Po zamachach na WTC Husajn stał się celem operacji, której pretekst został całkowicie wyssany z palca. Ewidentnie Saddam czuł co się święci i postanowił ogołocić swój kraj ze wszelkiej broni masowego rażenia. Nigdy nic nie znaleziono. Przedstawienie Colina Powella było czystą szopką. No ale. Najwyraźniej był jakiś plan i czas naglił. Amerykanie najechali Irak i pozostają w nim po dziś dzień.  A taka Arabia Sudyjska z której wywodził się Osama bin Laden pozostaje wiernym sojusznikiem.

A my możemy zgadywać że plan mógł być odwrotny. Kto wie czy to nie Husajn po tych wszystkich zamachach na jego życie, Pustynnej Burzy itp, nie dostał propozycji zemsty. Mógł zostać bahaterem Arabów. Ale zamiast tego wolał nie przyjąć propozycji i pozostać żywy. Niestety i tak nie pozostał. Odmowa również zakładała śmierć. Choć... nikt przecież nigdy nie widział martwego Bin Ladena. Trup podobno spoczywa na dnie morza.

I tak zakończyła się pewna era. Nastała nowa. Wojska amerykańskie przybywały. No i zaczęło przybywać ekstremistów. Czy w Afganistanie. Czy w też Syrii i Iraku. Pojawiło się ISIS. No i Ropa. Ta znów zaczęła być pompowana przez Amerykanów. I tak się jakoś złożyło że odkąd Saddam Husajn zginął zaczęła być coraz droższa i droższa. On i Irak już na tym nie skorzystali. Choć inni. Jak np. Putin już tak.

Warto pamiętać że Irak był krajem bogatym i że nie należy go utożsamiać z islamską ortodoksją. Warto pamiętać że iraccy Szyici, byli jednym z amerykańskich narządzi, które obaliły Husajna. Są dzisiaj u władzy dzięki USA i to właśnie taki rząd zaprosił Solejmaniego jako gościa do siebie. Po prostu warto pamiętać że wszystkie strony na Bliskim Wschodzie były na jakimś etapie w sposób kluczowy sponsorowane przez CIA, wręcz zaistniały dzięki CIA. I jakoś nie doprowadziło to do niczego poza kolejnymi mordami, eskalacjami napięcia. Trzeba o tym pamiętać jeśli chce się znaleźć wzór do metody CIA.

---

tagi: cia  solejmani  saddam husajn  chomeini 

	smieciu
	8 stycznia 2020 15:43

37     2286    5 zaloguj sie by polubić